ارزدیجیتال

ماه گذشته گزارشی در مورد استخراج ارزهای دیجیتال توسط تیم سیسکو با این عنوان مطرح شد: «دانش‌آموزان کالج با استفاده از برق خوابگاه به استخراج ارزهای دیجیتال مشغولند.»

بسیاری از دانشجویان بر اساس قراردادی که در ابتدا برای سکونت در خوابگاه می‌بندند، ملزم به پرداخت قبض‌های برق نیستند، در نتیجه این دانش‌آموزان هیچ نگرانی‌ای در مورد افزایش مصرف برق ندارند. این منبع برق رایگانی که در اختیار آنها قرار گرفته این امکان را برای آنها فراهم کرده که بتوانند از ریگ‌های ماینینگ برای استخراج ارزهای دیجیتال استفاده کنند، زیرا تنها هزینه‌ای که آنها برای استخراج یا ماینینگ باید پرداخت کنند، هزینه مربوط به خرید سخت‌افزارهای لازم است. شاید این موضوع برای آن‌ها جالب باشد، زیرا دانشجویانی که به استخراج ارزهای دیجیتال می‌پردازند، درآمدی کسب می‌کنند که با استفاده از آن می‌توانند کتاب‌های لازم برای دانشگاه خود را برای خود خریداری کرده و یا حتی شهریه یک نیمسال و یا مقدار بیشتری از شهریه دانشگاه یا کالج خود را پرداخت کنند.

با این حال، نکته‌ای که در این میان وجود دارد این است: هیچ منبع برق رایگانی وجود ندارد و در واقع یک جایگزین به جای دانش‌آموزان و دانشجویان ملزم به پرداخت هزینه‌های برق خواهد بود.

استخراج در خوابگاه‌ها

استخراج ارزهای دیجیتال در میان دانش‌آموزان چقدر محبوب است؟

محققین امنیتی سیسکو، میزان فعالیت‌های مربوط به ماینینگ را در صنایع مختلف مورد بررسی قرار دادند. این پژوهش توسط فضای ابری پلتفرم امنیتی کمپانی آمبرلا (Umbrella) که بر شبکه ارتباطات مشتریان نظارت دارد، انجام شده تا میزان فعالیت‌های مربوط به استخراج ارزهای دیجیتال را نشان دهد.

بر اساس یافته‌های این تحقیق، مراکز و ساختمان‌های مربوط به دانشگاه‌ها و کالج‌ها از نظر استخراج ارزهای دیجیتال با اختصاص ۲۲ درصد از کل فعالیت‌های ماینینگ به خود، در جایگاه دوم و از نظر مصرف انرژی نیز با اختصاص ۳۴% به خود، در جایگاه دوم قرار دارند.

به گزارش کوین‌تلگراف، با قرار گرفتن در زمستان ارزهای دیجیتال (بازار نزولی ارزهای دیجیتال) در سال ۲۰۱۸ و به تبع آن کاهش قیمت ارزهای دیجیتال، درآمد ماینرها کاهش یافت و این امر سودآوری استخراج را کم کرد. اما نرخ هش همچنان به افزایش خود ادامه داده که نشان‌ می‌دهد با وجود اینکه تعدادی از ماینرها فعالیت استخراج خود را با کاهش سود حاصل از آن متوقف کرده‌اند، استخر ماینینگ جهانی همچنان در حال رشد است.

آستین مک‌براید (Austin McBride) محقق سیسکو در توضیح روند کار خود به پی‌سی‌مگ (PCMag) اینگونه عنوان کرد که شما چهار سال با دستگاه‌های ریگ به کار ماینینگ در اتاق خوابگاه خود می‌پردازید و پس از چهار سال خوابگاه را در حالی که یک تغییر بزرگ برای شما رخ داده، ترک می‌کنید.

مک‌براید اینگونه عنوان کرد که هنگامی که دانشجویان با استفاده از دستگاه‌های ریگ به کار استخراج در خوابگاه‌ها می‌پردازند، از پرداخت هزینه‌های برق مربوط به استخراج ارزهای دیجیتال، اجتناب می‌کنند. همچنین افزود:

سختی استخراج برای بسیاری از ارزهای دیجیتال در زمان انتشار این مقاله بسیار بالاست – که بدین معناست که هزینه برق و اینترنتی که لازم است برای استخراج این ارزها صرف شود از سود حاصل از استخراج آنها بیشتر خواهد شد. اگر کسی در شرایطی باشد که مجبور به پرداخت هزینه‌های مربوط به برق و اینترنت نباشد، در اینصورت فرصت مناسبی برای کسب درآمد خواهد داشت.

کوین‌تلگراف از کمپانی‌های سیسکو و سیسکو‌آمبرلا خواست تا در مورد اینکه کدام دانشگاه‌ها در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفتند، شفاف‌سازی کند اما تاکنون پاسخی از سمت آنها دریافت نکرده است.

پیش از این نیز گزارش مشابهی توسط شرکت نظارت بر حملات سایبری وکترا (Vectra) در مارس ۲۰۱۸ انجام شد که نشان می‌داد، هم استخراج ارزهای دیجیتال توسط خود افراد و هم سوء استفاده از سخت‌افزارها برای استخراج این ارزها (کریپتو جکینگ) در مراکز دانشگاهی و کالج‌ها بیش از هر صنعت دیگری رایج است.

بر اساس گزارش وکترا، دانشگاه‌ها به اندازه شرکت‌های بزرگ با بودجه بالایی که به بخش آی‌تی اختصاص می‌دهند، قادر به نظارت بر شبکه‌های خود نیستند. در بهترین حالت دانشگاه‌ها و کالج‌ها می‌توانند دانش‌آموزان و دانشجویان را در مورد اینکه چگونه با نصب پچ‌های سیستم عامل و آگاهی داشتن درباره ایمیل‌های فیشینگ یا کلاهبرداری، وبسایت‌های مشکوک و تبلیغات وب، از خود و دانشگاه محافظت کنند، نصیحت کنند.

وکترا در پست وبلاگ خود اعلام کرد که دانش‌‌آموزان و دانشجویانی که از این «برق رایگان» استفاده می‌کنند، شانس این را خواهند داشت که از افزایش قیمت ارزهای دیجیتال بهره برند. مت والمسی، کارگردان اروپا، خاورمیانه و آفریقا در وکترا به کوین‌تلگراف اعلام کرد که حوزه تحقیقات آنها بین‌المللی بوده و نمی‌توانند افشا کنند کدام دانشگاه‌ها در این مطالعه شرکت کرده‌اند:

اطلاعاتی توسط وکترا از موسسات آموزشی در سراسر جهان با نظر به اینکه هر نوع اطلاعات هویتی مربوط به این موسسات ناشناس باقی بماند، ارائه شده است.

بنابراین، در حالی که اشاره کردن به کالج‌ها و دانشگاه‌هایی که به استخراج ارزهای دیجیتال می‌پردازند، بطور دقیق بر روی نقشه سخت است، اما به نظر می‌رسد این پدیده بطور کلی در سراسر دانشگاه‌ها و کالج‌ها محبوب و مورد توجه است. طبق گزارشی که وکترا در اوایل سال جاری منتشر کرد، محبوبیت استخراج ارزهای دیجیتال در بین دانش آموزان، دانشجویان، به ویژه در دانشگاه‌هایی با دانشجویان زیاد، افزایش یافته است.

آیا موضوع به همین سادگی ست؟

یکی از مسائل اصلی در مورد ماینینگ در خوابگاه‌های دانشگاه‌ها این است که باید کاملا محتاطانه و محرمانه انجام شود- در غیر این صورت، ممکن است نگهبانان خوابگاه‌ها سر و صدا را شنیده و شروع به تحقیق درمورد علت آن کنند. مارک داریا (Mark D’Aria)، بنیانگذار و مدیرعامل بیت‌پرو (Bitpro)، که یک شرکت در زمینه نصب و راه‌اندازی تجهیزات استخراج در نیویوک است، در گفت‌و‌گوی خود با کوین‌تلگراف این چنین بیان می‌کند:

من گمان می‌کنم اکثریت استخراجی که در ساختمان‌های دانشگاهی و کالج‌ها انجام می‌شود، آن چیزی که شما در نظرتان است یعنی ریگ‌های استخراج – ماشین‌های بزرگی با چندین واحد پردازنده گرافیکی (GPUs)، که بطور ویژه برای کاربرد به عنوان استخراج ارزهای دیجیتال ساخته شده‌اند، نیست. استفاده از ای‌سیک‌ها (مدارات مجتمع با کاربرد خاص) نیز در این مراکز قطعا به ندرت اتفاق می‌افتد زیرا سر و صدا و گرمایی که این پردازنده‌ها تولید می‌کنند، به قدری زیاد است که نمی‌توان آن‌ها را برای مدت طولانی در خوابگاه‌‌ها تحمل کرد.

مدیرعامل بیت‌پرو عنوان کرد که به نظر می‌رسد اکثر استخراج‌ها در مراکز دانشگاهی و کالج‌ها با استفاده از کامپیوترهای قدیمی دانش‌آموزان و دانش‌جویان صورت گرفته است. بطور مشخص، حتی با وجود بازار نزولی فعلی، دستگاه‌های استخراجی که به صورت دائمی کار نمی‌کنند، می‌توانند درآمد متوسطی را برای صاحبان خود تامین کنند. البته با در نظر داشتن این امر که هزینه‌های برق توسط یک شخص ثالثی پرداخت شود، این درآمد متوسط تامین می‌شود. با توجه به نظر داریا (D’aria):

یک ریگ مخصوص صنعت بازی با یک کارت گرافیک با کیفیت بالا ممکن است بتواند روزانه ۱ دلار تولید کند. اما حتی یک لپ‌تاپ معمولی نیز ممکن است بتواند چند سنت در روز نیز تولید کند. نکته مهمی که وجود دارد این است که تشخیص داده شود حتی ۱ دلار در روز نیز کم است – اگر مجبور به پرداخت هزینه برق نباشید، هیچ دلیلی وجود ندارد که با ریگ مخصوص بازی یا یک لپ‌تاپ قدرتمند استخراج نکنید.

علاوه بر این، تولید ارزهای دیجیتال با استفاده از یک کامپیوتر نیاز به مهارت‌های فنی و دانش خاصی ندارد. داریا افزود کار کردن با سرویس‌هایی مانند نایس‌هش (NiceHash) که یک بازار استخراج ابری ارزهای دیجیتال به حساب می‌آید، بسیار ساده است، به این صورت که با استفاده از خدمات آن می‌توان تنظیم کرد زمانی که از کامپیوتر استفاده نمی‌کنیم، فرآیند استخراج به صورت خودکار انجام شود.

تام (یک اسم مستعار برای حفظ محرمانه بودن)، به عنوان دانشجوی داروسازی دانشگاه می‌سی‌سی‌پی، به کوین تلگراف اعلام کرد که با استفاده از کامپیوتر مخصوص بازی خود به مدت دوماه با نایس‌هش به استخراج بیت‌کوین پرداخته، اما به دلیل استفاده زیادی که از سخت افزار کامپیوتر وی می‌شده و بالا رفتن قیمت کارت‌های گرافیک، این کار راه رها کرده است:

اگر قیمت بیت‌کوین در ۱۵,۰۰۰ دلار باقی مانده بود، من می‌توانستم درآمدی برابر با ۱۲۰ دلار داشته باشم. با شرایط فعلی که قیمت بیت‌کوین در حدود ۴۰۰۰ دلار است نیز با توجه به اینکه من ملزم به پرداخت هزینه برق نیستم، استخراج بیت‌کوین می‌تواند برایم سود‌ده باشد. با این حال، به دلیل فشاری که بر کامپیوترم وارد می‌شود و همچنین بالا رفتن قیمت پردازنده‌های گرافیکی، دیگر این کار را انجام نمی‌دهم.

تام در این باره شفاف‌سازی کرد که به عنوان یک مشاور ساکن در خوابگاه، می‌توانسته اطمینان حاصل کند طبقه آنها تهویه مناسب برای نگهداری تجهیزات ماینینگ را دارد.

اتاقی که تام در خوابگاه در آن ساکن بود طبق اظهارات او در ماه‌های زمستان بسیار سرد می‌شد، بنابراین، گرمای اضافی تولید شده حاصل از استخراج، می‌توانست مفید باشد. وی چنین بیان می‌کند، «من از کامپیوترم به جای یک بخاری در اتاق استفاده می‌کردم.»

با این حال، گاهی اوقات، دانشجویانی که در ساختمان‌های مربوط به دانشگاه‌ها استخراج انجام می‌دهند، از طرف دانشگاه مورد شناسایی قرار می‌گیرند. کن (Ken) (یک نام مستعار برای حفظ محرمانه بودن)، دانشجوی دانشگاه ایالت آریزونا که در رشته فیزیک کاربردی تحصیل می‌کند، یک اسکرین‌شات از ایمیلی از سمت فردی که ادعا می‌کرد از اعضای دانشگاه آریزونا است به کوین‌تلگراف نشان داد. در این ایمیل، به کن اعلام شده بود که توسط تیم امنیتی دانشگاه شناسایی شده که او بر روی دو دستگاه خود از برنامه‌های استخراج ارزهای دیجیتال استفاده می‌کند.

در این ایمیل عنوان شده، «ما از شما می‌خواهیم یا این برنامه‌ها را از روی سیستم‌های خود حذف کرده و یا اگر خودتان از وجود چنین برنامه‌هایی در سیستم‌های خود اطلاعی ندارید، از آنجایی که این برنامه‌ها به عنوان یک بدافزار در سیستم‌های شما کار می‌کنند، با استفاده از یک آنتی ویروس، اقدام به حذف آنها کنید.»

بر اساس اظهارات کن به کوین‌تلگراف، او در آن زمان با استفاده از نایس‌هش به استخراج ارزهای دیجیتال مشغول بوده است. پس از مشورت با سایر ماینرها در ساب‌ردیت‌های مربوط به استخراج بیت‌کوین، کن تصمیم گرفت در زمان ماینینگ از یک شبکه خصوصی مجازی یا همان ******* استفاده کند. کن همچنین افزود:

«من یک وی‌پی‌ان داشتم و مطمئن بودم به درستی کار می‌کند، با فعال شدن این ******* تیم امنیتی دانشگاه دیگر نمی‌توانست فعالیت‌های من را دنبال کند.»

با این حال، هنگامی که کن موفق به استخراج «چند صد دلار»، شد نایس‌هش هک شده واز آنجایی که دانشجویان هنوز ارزهایی که استخراج کرده بودند را به کیف‌پول‌های خصوصی خود انتقال نداده بودند، درصد زیادی از وجوه خود را از دست دادند.

کریس پارتریج (Chris Partridge) که فارغ‌التحصیل محاسبات امنیتی از موسسه فناوری روچستر (RIT) است نیز در دوران تحصیل خود در کالج، از اوایل سال ۲۰۱۵ تا اواسط ۲۰۱۶ به استخراج ارزهای دیجیتال مشغول بوده است. کریس به کوین‌تلگراف این چنین اظهار داشت که، «من در مورد بیت‌کوین کنجکاو بودم و این دلیل و انگیزه خوبی برای یاد گرفتن در مورد آن بود.» روش کریس برای استخراج کمی پیشرفته‌تر از تام و کن بود، زیرا تجهیزاتی که او برای ماینینگ استفاده می‌کرد یک جفت انت‌ماینر (Antminer) شامل یک بی‌اف‌ال مونارچ (BFL Monarch) و یک پروسپرو ایکس‌وان (Prospero X1) بود. در نتیجه مقدار گرمایی که توسط تجهیزات استخراج او تولید می‌شد بسیار بیشتر بود:

هیچکدام از این ریگ‌های ماینینگ در آن زمان از مدل‌های به روز نبودند و همه آنها در مدل‌های به روز آن زمان خود از نظر ولتاژ مصرفی و سایر پارامترها طوری اصلاح شده بودند که با تولید صدا و گرمای کمتری کار کنند. با وجود زندگی در روچستر (نیویورک)، جایی که هوا همیشه به شدت سرد و یخبندان است، ما ۲۴ ساعت شبانه‌روز پنجره‌های اتاق خود را باز میگذاشتیم (حتی در زمان کولاک‌ها). ماینرها معمولا به این مورد اشاره می‌کردند که استفاده از این تجهیزات به سرعت باعث گرم شدن محل زندگی آنها میشده است. شرایط ناشی از نگهداری این تجهیزات استخراج برای من و هم‌اتاقی‌هایم با چالش‌های مختلفی همراه بود.

پارتریج عنوان کرد که با وجود چندین بازرسی از اتاق‌های خوابگاه که به دلایل نامربوط با ماینینگ بود، او هیچ‌گاه گیر نیفتاده است. او چنین افزود که به نظر می‌رسید کسی به مسئله ماینینگ و تجهیزات ماینینگ من توجهی نمی‌کند، شاید تجهیزات مورد استفاد من برای استخراج در نگاه اول عجیب به نظر می‌رسیدند اما هیچ تحقیق بیشتری درمورد استخراج و تجهیزاتی که استفاده می‌کردم توسط دانشگاه انجام نشد.

با وجود اینکه نمی‌توان این را یک پایان پرسود برای دانشجوی سابق RIT دانست، اما او با ۰.۴ بیت‌کوین درآمدی که از استخراج ارزهای دیجیتال کسب کرده بود و فروش آنها در قیمت ۶۰۰۰ دلار فارغ‌التحصیل شده و خوابگاه دانشگاه را ترک کرد. درآمدی که درست سر وقت به دست پارتریج رسید: او برای گذراندن زندگی خود در دوره کارآموزی نیاز به پول نقد داشت، که از این طریق تامین شد. پس از خرج کردن این پول برای هزینه‌های جاری زندگی برای مدت چندماه، حتی مقداری از آن پول برای خریدهای غیر ضروری او باقی ماند:

من یک ربات رومبا نیز خریدم، (ربات رومبا یکی از سری مدل‌های ربات‌های تمیز کننده‌ای ست که توسط شرکت آی‌ربات (iRobot) ساخته شده است) زیرا اگر یک چیزی وجود داشته باشد که من بخواهم درآمد حاصل از استخراج خود را صرف آن کنم، آن چیز ربات رومبا است.

داستان‌های موفقیت‌آمیزتری درباره استخراج ارزهای دیجیتال در مراکز دانشگاهی و کالج‌ها نیز وجود دارند: مارکو استرنگ (Marco Streng) مدیرعامل و یکی از بنیانگذاران شرکت جنسیس ماینینگ (Genesis Mining)، که یک شرکت بزرگ در زمینه استخراج ابری ست و فارم‌های آن در چندین کشور قرار دارند، ادعا می کند کار خود را در سال ۲۰۱۳ و در اتاق خود در خوابگاه دانشگاه شروع کرده است. او از گفتن نام دانشگاهی که در آنجا مشغول به تحصیل بوده امتناع کرد، اما اظهار داشت که چنین چیزی می‌تواند در هر دانشگاهی در سرتاسر جهان صادق باشد.

وی در ادامه چنین عنوان کرد:

اتاق مربعی ۱۰ تا ۱۳ متری من در خوابگاه از گرما مانند حمام سونا شده بود و سروصدای آن خیلی زیاد و آزاردهنده بود. ما سعی کردیم با قرار دادن چندین بالش بر روی تجهیزات ماینینگ سر و صدای آن را کم کنیم و با قرار دادن آن در کنار پنجره، گرمای تولید شده توسط آن را نیز به بیرون از اتاق انتقال دهیم.

استرنگ همچنین عنوان کرد که با وجود اینکه سر و صدای ناشی از آن می‌تواسنت توجه‌ها را به خود جلب کند اما به نظر می‌رسید سر و صدای زیادی به همسایه‌ها نمی‌رسید و کسی شکایتی نداشت. او همچنین افزود:

با وجود گرما و سر و صدایی که تولید می‌کرد آزاردهنده بود، اما این مسئله در واقع به عنوان یک مصالحه برای من بود. من در آن زمان درباره ماینینگ بسیار هیجان‌زده بودم و اشتیاق داشتم، زیرا جنبه اقتصادی بسیار مثبتی برای من داشت- پول تولید می‌کرد.

حوالی سال ۲۰۱۴ استرنگ متوجه شد که تعداد زیادی از دانشجویان شروع به راه‌اندازی ریگ‌های ماینینگ در مراکز دانشگاهی کرده‌اند. این شایعه به سرعت گسترش یافت، و در نتیجه تبعاتی نیز به همراه داشت، قبض برقی که دانشجویان خوابگاه‌ها باید پرداخت می‌کردند به میزان قابل توجهی افزایش یافت.

هنگامی که بازار ارزهای دیجیتال شروع به رشد کرد و فعالیت استخراجی که توسط استرنگ انجام می‌شد بسیار سود‌ ده شد، او به این فکر افتاد که می‌تواند«چند هزارتا از این دستگاه‌های ماینینگ را راه‌اندازی کند»، و استخراج ارزهای دیجیتال را در مقیاس صنعتی بکار گیرد.

استرنگ برای کوین‌تلگراف چنین بیان کرد که این فکر منجر به پیدایش جنسیس ماینینگ که یکی از بزرگترین شرکت‌های ماینینگ است، شد. وی همچنین ادامه داد:

من واقعا خوشحالم که این کار را در خوابگاه انجام دادم و این فرصت را پیدا کردم تا با این صنعت آشنا شوم. در غیر اینصورت، تاسیس این شرکت هیچ‌گاه محقق نمیشد.

چقدر قانونی و اخلاقی ست؟

در حالی که به نظر می‌رسد هیچ دانشگاهی سیاست خاصی در رابطه با استخراج ارزهای دیجیتال در مراکز وابسته به خود نداشته باشد، اما در ژانویه ۲۰۱۸، دانشگاه استنفورد یک هشدار عمومی علیه استخراج ارزهای دیجیتال در مراکز مرتبط با دانشگاه‌ها و کالج‌ها منتشر کرد و این چنین اظهار داشت که مراکز دانشگاهی و کالج‌ها نباید برای کسب منافع و  درآمدهای شخصی مورد استفاده قرار گیرند. این هشدار توسط مسئولان امنیتی دانشگاه نیز عنوان شد:

استخراج ارزهای دیجیتال زمانی که هزینه‌های محاسباتی آن به حداقل برسد، سودآور خواهد بود، که متاسفانه این موضوع منجر به در معرض تهدید قرار گرفتن سیستم‌ها، سوء استفاده از تجهیزات پردازنده‌ای دانشگاه‌ها و تجهیزات استخراج شخصی با استفاده از برق مراکز دانشگاهی می شود.

در واقع، به نظر می‌رسد بسیاری از دانشگاه‌ها، استفاده از منابع و تجهیزات دانشگاهی برای دستیابی به درآمد شخصی- از جمله مواردی که در این مقاله به آنها اشاره شد را ممنوع اعلام کرده‌اند. برای مثال، دستورالعمل استفاده از کامپیوترها در موسسه RIT اینگونه وضع شده است:

هیچ یک از اعضای موسسه RIT نمی‌توانند از اکانت محاسباتی RIT و یا هر نوع تجهیزات ارتباطی متعلق به RIT برای راه‌اندازی یک کسب و‌کار ، ارائه خدمات تجاری و یا تبلیغ برای یک موسسه تجاری، استفاده کنند. مطابق با سیاست‌های خاص دیگر این دانشگاه، اعضای موسسه RIT نباید منافع این دانشگاه را از بین ببرند یا از منابع آن برای منافع شخصی و یا منافع نهادهای غیردانشگاهی استفاده کنند.

با این‌حال، نداشتن قوانین خاص برای استخراج ارزهای دیجیتال ممکن است منجر به ایجاد مشکلات مالیاتی برای موسسات آموزشی‌ای شود که خواسته یا ناخواسته چنین فعالیت‌هایی در مراکز آنها صورت می‌گیرد. سلوا اُزلی، وکیل و حسابدار بین‌المللی به کوین‌تلگراف چنین اعلام کرد:

با توجه به اینکه هزینه برق معمولا در شهریه تحصیل یا اجاره بهای سکونت دانشجویان گنجانده می‌شود، لازم است تا سیاست‌گذاری‌های لازم از جانب دانشگاه‌ها در رابطه با اینکه استخراج ارزهای دیجیتال در مراکز و ساختمان‌های دانشگاهی مجاز است یا خیر و اگر مجاز باشد آیا لازم است یک هزینه اضافی بابت استخراج ارزهای دیجیتال از دانشجویان گرفته شود و یا خیر، وضع شود. اگر دانشگاه‌ها سیاست‌گذاری مناسبی در این‌باره نداشته باشند، در معرض مشکلات مالیاتی قرار می‌گیرند. طبق مطلبی که در بخش ۴ اطلاعیه ۲۰۱۴-۲۱ عنوان شده، استخراج ارزهای دیجیتال که به عنوان یک فعالیت خدماتی شناخته می‌شود باید به عنوان یک درآمد معمول در نظر گرفته شده و هزینه‌های مربوط به استخراج- از جمله هزینه‌های برق- بر مبنای درآمدی که از آن حاصل شده، کسر شود.

از منظر اخلاقی نیز، بررسی این موضوع کمی پیچیده است و نظرات افراد، حتی در میان کسانی که از استخراج ارزهای دیجیتال در فضاهای دانشگاهی بهره می‌برند نیز متفاوت است.

«من هزینه اجاره یک اتاق در خوابگاه دانشگاه را پرداخت کرده بودم و از آنجایی که هیچ جزئیات صریحی در قرارداد اجاره مبنی بر پرداخت جریمه در صورت استفاده بیش از حد برق وجود نداشت، من اینگونه برداشت کردم که همه شرایط مناسب است، به ویژه اینکه به دلیل اینکه  دمای اتاق‌ها توسط دانشجویان قابل کنترل نبود، من مجبور بودم از یک بخاری برقی برای کنترل دمای اتاق خودم استفاده کنم،» این صحبت‌های تام از دانشگاه می‌سی‌سی‌پی بود که راه‌اندازی و استفاده از ریگ‌ ماینینگ در اتاق خود را انکار می‌کرد.

دیدگاه پارتریج از موسسه تکنولوژی روچستر RIT بیشتر منتقدانه بود. او در صحبت‌های خود با کوین‌تلگراف چنین اظهار داشت که استخراج ارزهای دیجیتال در خوابگاه‌های دانشگاهی از نظر اخلاقی درست نیست. در واقع هزینه‌های مربوط به مصرف برق برای من رایگان بود اما متاسفانه بطور کلی رایگان نبود و دانشگاه ملزم به پرداخت آن بود. دانشجوی سابق RIT اینطور ادامه می‌دهد که حساب کرده که در زمان استخراج ارزهای دیجیتال در خوابگاه دانشگاه با فرض ثابت ماندن هزینه نرخ برق مصرفی دانشگاه، باید ۲۰۰ دلار بابت هزینه برق مصرفی مربوط به استخراج به دانشگاه پرداخت کند. وی همچنین ادامه می‌دهد که:

اکثر افرادی که ادعا می‌کنند ماینینگ در مراکز دانشگاهی اخلاقی ست یک پارامتر مهم را در نظر نمی‌گیرند: این کار بدون ریسک نیست. خوابگاه‌های دانشجویی برای نگهداری و استفاده از تجهیزات الکترونیکی مختلف طراحی نشده است و اگر آتش سوزی ناشی از این تجهیزات صورت گیرد این خوابگاه‌ها به صورتی نیستند که بتوانند  آتش را مهار کرده و در نتیجه می‌تواند منجر به وارد شدن خسارت بزرگی به زندگی آنها شود.

استرانگ، مدیر عامل شرکت جنسیس ماینینگ، معتقد است که، دانش‌آموزان و دانشجویان می‌توانند از طریق ماینینگ در شبکه غیرمتمرکز ارزهای دیجیتال شرکت داشته باشند اما نباید از منابع موجود در دانشگاه برای این کار استفاده کنند و یا اگر امکان استفاده از منابع دانشگاه  وجود دارد، حتما مسئولین دانشگاه را در جریان کاری که قصد دارند انجام دهند، بگذارند. استرانگ چنین بیان کرد که، من فکر می‌کنم اگر دانش‌آموز یا دانشجویی بخواهد در اتاق خود در خوابگاه دانشگاه یا کالج به استخراج ارزهای دیجیتال بپردازد، بسیار خوب است، اما نکته‌ی اساسی که در این باره وجود دارد این است که هزینه برق مصرفی برای این کار را باید خودش پرداخت کند.

مسئله جدیدی که در مورد ایده کلی ارزهای دیجیتال می‌توان به آن اشاره کرد این است که فردی که در اتاق کوچکی زندگی می‌کند با استفاده از استخراج این ارزها می‌تواند انرژی برق را به پول تبدیل کند. اما موارد مختلفی در این حوزه باید در نظر گرفته شود، نه تنها در مکان‌های آموزشی- بلکه در هر جای دیگری که یک شخص هزینه برقی را بابت برق مصرفی یک مکان مشخص استفاده می‌کند، باید به این مسئله توجه شود که از آنجایی که هزینه برق مصرفی بدون در نظر گرفتن اینکه هر شخص چقدر برق مصرف کرده، معمولا بین ساکنین ساختمان تقسیم می‌شود، بقیه ساکنان نیز مجبورند هزینه برقی برابر با او پرداخت کنند. من فکر می‌کنم چنین مواردی باید در توافق‌نامه‌ای ذکر شود، تا مشکلی به وجود نیاید.

بنابراین، اگر دانشگاه‌ها نسبت به ماینینگ در مراکز دانشگاهی همچنان بی‌توجه بوده و از آن چشم‌پوشی کنند، احتمال دارد این پدیده باقی مانده و به دانش‌آموزان و دانشجویان این امکان را بدهد تا حداقل درآمدی از این طریق کسب کنند.

داریادر این باره چنین عنوان می‌کند:

من نمی‌توان تصور کنم دانش‌آموز یا دانشجویی وجود داشته باشد که نخواهد ۳۰ دلار در ماه و یا حتی ۵ دلار در ماه درآمد داشته باشد. حتی اگر آنها برای تامین نیازهای اساسی خود به درآمد کمی نیاز داشته باشند، استخراج ارزهای دیجیتال در خوابگاه می‌تواند این درآمد را برای آنها محقق کند. زمان زیادی طول نخواهد کشید تا افراد جوان دریابند استفاده از ارز دیجیتالی مانند اتریوم چقدر ساده است، به ویژه اینکه هنگام استفاده از این ارزهای دیجیتال والدینشان نمی‌توانند بر معاملات و مخارج آنها نظارت داشته باشند.

منبع: Cointelegraph

اگر با ماینینگ و یا استخراج ارزهای دیجیتال آشنایی داشته باشید، حتما از خودتان پرسیده‌اید که چگونه برخی از ماینرها به صورت بهینه و مقرون‌به‌صرفه‌ای از دستگاه‌هایشان استفاده می‌کنند. در اینجا بحث ای‌سیک‌ها مطرح می‌شود. یک مدار مجتمع با کاربرد خاص و یا ای‌سیک (ASIC)، مدار مجتمعی است که به منظور انجام عملیات خاصی طراحی می‌گردد. این مدار در مقایسه با یک مدار معمولی، سرعت محاسبات را افزایش داده و مصرف برق کمتری دارد اما به نسبت، هزینه‌ی تولید آن نیز بسیار بالا است. در این مقاله با مفهوم و چگونگی کارکرد ای‌سیک‌ها آشنا می‌شویم. 

در ادامه برای درک بهتر ابتدا تعدادی از اصطلاحات را با یکدیگر بررسی خواهیم کرد.

مدار مجتمع

مدار مجتمع، آی‌سی (IC) و یا ریز تراشه به مجموعه‌ای از مدارات الکترونیکی اطلاق می‌شود که با استفاده از مواد نیمه‌رسانا (عموما سیلیسیم) در ابعادی کوچک (معمولا کمتر از یک سانتی‌متر مربع) ساخته می‌شود. اگر هزاران ترانزیستور در یک ریزتراشه ساخته شود، به آن مدارات مجتمع خیلی فشرده اطلاق می‌گردد. هر مدار مجتمع و یا ریز تراشه، وظیفه و یا وظایف خاصی را در یک مدار انجام می‌دهد. هر یک از آنها، چندین ورودی داشته و با پردازش این ورودی‌ها، مقادیر خروجی را تولید و در بخش خروجی خود قرار می‌دهند. برخی از ریزتراشه‌ها با سیگنال‌های آنالوگ و برخی با سیگنال‌های دیجیتال کار می‌کنند. واحد پردازنده‌ی مرکزی (CPU) از مهم‌ترین مدارات ساخته شده به صورت مجتمع است که میلیاردها ترانزیستور را در سطح کوچکی از نیمه هادی جای داده است.

ای‌سیک (ASIC)

همانطور که پیشتر ذکر کردیم، مدارهای مجتمع با کاربرد خاص، چیپ‌هایی هستند که برای انجام فعالیت خاصی طراحی می‌شوند که از نظر کارایی، سرعت عملیاتی و توان مصرفی به مراتب بهتر از تراشه‌های معمولی هستند. اما از طرفی قابلیت انعطاف و توسعه‌پذیری تراشه‌های معمولی را ندارند چرا که یک کاربرد خاص به صورت سخت‌افزاری درون آنها تعبیه شده و قابل تغییر و گسترش نیست. از سویی دیگر هزینه‌ی لازم برای تولید این تراشه‌ها بسیار بالا است به طوری که اگر تعداد تراشه‌های مورد نیاز از حد خاصی کمتر باشد، تولید آن از دید اقتصادی مقرون به صرفه نیست ضمن آنکه طراحی آنها زمان زیادی می‌برد. از طرفی اگر بخواهیم تغییر کوچکی در این تراشه‌ها بدهیم زمان و هزینه‌ی زیادی بر می‌دارد.

لازم به ذکر است ابهامات زیادی پیرامون تلفظ درست این کلمه به دو شیوه‌ی «اَسیک» و «ای‌سیک» وجود دارد. طبق تحقیقات انجام شده توسط تیم ارز دیجیتال، بزرگ‌ترین کمپانی‌های تولیدکننده‌ی مدار مجتمع با کاربرد خاص در جهان از جمله شرکت آی‌بی‌ام این واژه را که به صورت سرنام از عبارت (application-specific integrated circuit) گرفته شده به صورت «ای‌سیک» تلفظ می‌کند. از منابعی که به صورت مشخص تلفظ مربوط به این عبارت را درج کرده‌اند می‌توان به وب‌سایت edacafe که تلفظ این واژه را به صورت «a-sick» نوشته نام برد.

تابع هش

تابع هش: تابعی است که یک ورودی با اندازه‌ی نامحدود را گرفته، عملیاتی بر روی آن انجام داده و سپس خروجی‌ای با طول ثابت تولید می‌کند. هر ورودی یک خروجی منحصر به فرد خواهد داشت. ورودی تابع هش می‌تواند هر نوع داده‌، عدد، فایل و یا غیره باشد و خروجی آن هش نامیده می‌شود. هش به صورت یک عدد در مبنای ۱۶ (هگزادسیمال) نشان داده می‌شود. در زیر تابع هش md5 را می‌بینید که از ورودی، یک خروجی ۳۲تایی در مبنای هگز تولید می‌کند.

تابع هش یک تابع برگشت‌ناپذیر است. این بدین معنا است که شما با دانستن خروجی نمی‌توانید ورودی را حدس بزنید مگر آنکه تمام حالت‌های ممکن را امتحان کنید. آزمایش تمام ورودی‌های ممکن به حمله‌ی بروت فورس (brute-force) مشهور است. از توابع هش اغلب برای اثبات اینکه داده‌ای بدون دستکاری و برابر با نسخه‌ی اورجینال است، استفاده می‌گردد.

به عنوان مثال فرض کنید آلیس به باب اعلام می‌کند که پاسخ سوال مسابقه‌ی ریاضی را می‌داند و باب از او می‌خواهد که این ادعا را بدون گفتن جواب ثابت کند. آلیس پاسخ سوال را با تابع هش، رمزنگاری می‌کند. اگر فرض کنیم پاسخ سوال ۴۲ است، خواهیم داشت:

آلیس این هش را به باب نشان می‌دهد. باب برای اثبات ادعای آلیس ابتدا پاسخ پرسش را خود به دست آورده و سپس آن را رمزنگاری می‌کند. اگر هشی که باب به دست می‌آورد با هش آلیس برابر باشد می‌توان به یقین گفت که آلیس پاسخ را می‌داند. بنابراین از هشینگ می‌توان برای تایید صحت اطلاعات بدون فاش کردن آنها استفاده نمود.

ماینینگ

به فرآیند تایید تراکنش‌ها و افزودن آنها به بلاک چین و همچنین استخراج کوین‌های جدید گفته می‌شود. هر فردی با اتصال به اینترنت و سخت‌افزار مناسب می‌تواند در فرآیند ماینینگ شرکت کند. از آنجایی که ارزهای دیجیتال ذاتا غیر متمرکز هستند، افراد مختلف در سراسر جهان شبکه‌های مربوط به آنها را کنترل می‌کنند که به ماینر شناخته می‌شوند، اما برای کنترل شبکه باید انگیزه‌ای وجود داشته باشد و این انگیزه همان پاداش ماینرها است.

از آنجایی که حوزه‌ی ارزهای دیجیتال و ماینینگ نسبتا جدید است، فروش نخستین ای‌سیک‌های بیت کوین به سال ۲۰۱۳ بازمی‌گردد. از آن زمان ای‌سیک‌های مایننیگ برای استخراج ارزهای دیگری همچون لایت‌کوین و دش نیز توسعه یافته‌اند. اگر ارزهای دیجیتال صنعت مالی را دگرگون کنند، ای‌سیک‌ها نیز صنعت ارزهای دیجیتال را دگرگون خواهند ساخت.

ای‌سیک‌ها امنیت شبکه‌ی بلاک چین را تامین می‌کنند اما اینکار را با مصرف الکتریسیته و برق زیادی انجام می‌دهند. شما برای ساخت یک ای‌سیک به دانش سخت‌افزاری و نرم‌افزاری این حوزه نیاز دارید. در فرآیند استخراج، ماینر باید یک عدد ۶۴ رقمی بر پایه‌ی ۱۶ (هگزادسیمال) را که کمتر و یا مساوی هش (Hash) است را حدس بزند و به اولین نفری که بتواند این عدد را حدس بزند، به عنوان پاداش ارز دیجیتال تعلق می‌گیرد. هر چه نرخ هش یک دستگاه سخت‌افزار ماینینگ بالاتر باشد، با سرعت بالاتری می‌تواند این عدد را حدس بزند.

ریگ‌های ماینینگ برای استخراج ارزهای دیجیتال سفارشی‌سازی می‌شوند. بنابراین اساسا هر ریگ ماینینگی که قادر باشد بیت کوین استخراج کند، می‌تواند تمام ارزهای دیگری که از الگوریتم رمزنگاری بیت کوین یعنی SHA256 استفاده می‌کند را نیز استخراج نماید. به عنوان مثال انت‌ماینرهایی که بر پایه‌ی الگوریتم رمزنگاری SHA256 ساخته می‎شوند می‌توانند ارزهای دیجیتالی همچون بیت کوین، بیت کوین کش، نیم‌کوین و پیر کوین را استخراج کنند.

مقایسه‌ی واحد پردازش مرکزی (CPU)، واحد پردازش گرافیکی (GPU) و ای‌سیک‌ها کمی مشکل است چراکه اساسا می‌توان CPU و GPU را نوعی ای‌سیک دانست. تنها ویژگی‌ای که ای‌سیک‌های ماینینگ را متمایز می‌سازد این است که تمامی قابلیت‌های CPU و GPU را ندارد. انتظار نداشته باشید که بتوان یک سیستم‌عامل و یا بازی ویدیویی بر روی ای‌سیک بیت کوین نصب کرد چراکه این تراشه تنها به منظور استخراج یک الگوریتم خاص طراحی شده است. کارایی یک ای سیک ماینینگ بسیار بالا است چراکه از تمامی منابع بدون اتلاف هیچ‌کدام تنها برای انجام یک وظیفه‌ی خاص استفاده می‌کند.

ای‌سیک‌ها چگونه کار می‌کنند؟

تا اینجا فهمیدیم که ماینینگ به طور کل فرایند حدس یک عدد با استفاده از محاسبات پیچیده است. سخت‌افزار ماینیگ چه یک ماینر ای‌سیک و چه یک ریگ ماینینگ GPU باشد، محاسباتی زیادی را انجام می‌دهد تا تابع هش را حل نماید. در بلاک چین‌های مبتنی بر اثبات کار نظیر بیت کوین، اولین نفری که موفق به حدس این عدد شود، پاداش بلاک را از آن خود کرده و به مابقی شبکه اعلام می‌کند که دست از حل کردن این هش برداشته و به سراغ هش بعدی بروند. امروزه بسیاری از افراد و سیستم‌های قدرتمند کامپیوتری سعی می‌کنند تا ارز دیجیتال بیت کوین را استخراج نمایند و از آنجایی که هزینه‌ی منابع سخت‌افزاری اینکار بالاست، ماینرها در گروه‌هایی به نام استخر ماینینگ با همکاری یکدیگر شروع به حدس هش و ثبت بلاک کرده و پاداش آن را نیز میان خود تقسیم می‌کنند.

هر چه یک ماینر سخت‌افزار سریع‌تری داشته باشد، درآمد بیشتری نیز خواهد داشت. سرعت دستگاه‌های ماینینگ با پارامتری به نام نرخ هش (Hash rate) اندازه‌گیری می‌شود که بر حسب هش بر ثانیه محاسبه می‌گردد. هر چه نرخ هش بالاتر باشد، درآمد حاصل از استخراج نیز بیشتر خواهد بود.

یکی از دلایلی که ماینرها به ای‌سیک بسیار علاقه‌مندند این است که شانس زیادی به آنها به نسبت سرمایه‌شان برای استخراج ارزهای دیجیتال به نسبت پردازنده‌های دیگر می‌دهد. هر ارز دیجیتال، الگوریتم هش رمزنگاری مربوط به خود را داشته و ماینرهای ای‌سیک متناسب با این الگوریتم‌ها طراحی می‌شوند.

کارایی ماینینگ با ای‌سیک به علت آنکه از تمامی منابع محاسباتی تنها برای هدف مشخصی استفاده کرده در عین اینکه هیچ منبعی را هدر نمی‌دهد، بسیار بالا است.

در این مقاله به بررسی کلی ای‌سیک‌ها بدون پرداختن به جزئیات فنی پرداختیم. توصیه‌ی ما این است که اگر می‌خواهید از این حوزه درآمد کسب کنید، اطلاعات خود را همیشه به روز نگه دارید. بررسی پیچیدگی‌های فنی، درک عمیق‌تری را از این فناوری به شما خواهد داد.

طبق گزارش بلومبرگ در تاریخ ۱۲ آوریل (۲۳ فروردین)، بعد از انتشار شایعاتی در مورد ابداع ارز دیجیتال اختصاصی فیس بوک، تیم دراپر میلیاردر و سرمایه گذار ریسک پذیر برجسته، با مدیران اجرایی این شرکت برای سرمایه گذاری در پروژه مذکور ملاقات خواهد کرد.

بر اساس این گزارش، دراپر در گفتگو با بلومبرگ در مورد پروژه توسعه احتمالی ارز دیجیتال اختصاصی فیسبوک، اظهار علاقمندی کرده و مایل است بداند آیا این پروژه به اندازه کافی خوب است یا نه.

این اقدام در پی انتشار خبر جذب ۱ میلیارد دلار سرمایه خطرپذیر توسط فیسبوک برای توسعه پروژه یک ارز دیجیتال اختصاصی انجام شد. روز دوشنبه ۸ آوریل، ناتانیال پاپر، خبرنگار فناوری نیویورک تایمز، ضمن اشاره به منابع آشنا با این موضوع، اظهار داشت که فیسبوک به دنبال جذب یک سرمایه ۱ میلیارد دلاری است تا پروژه ارز دیجیتال خود را توسعه بخشد. به گفته او، این پروژه مربوط به یک ارز دیجیتال باثبات است و سبدی از ارزهای خارجی که در حساب های بانکی نگه داشته می شود، می تواند ارزش آن را ثابت نگه دارد.

در حالی که شرکت فیسبوک هنوز با انتشار یک بیانیه رسمی این شایعات را تایید یا رد نکرده، دسامبر گذشته شایعاتی راجع به «فیسبوک کوین» توسط بلومبرگ منتشر شد.

پس از بلومبرگ، روزنامه نیویورک تایمز در فوریه سال ۲۰۱۹ گزارش داد که شرکت فیسبوک مشغول کار بر روی یک پروژه سری در رابطه با ارزهای دیجیتال است که توکن آن برای استفاده در برنامه های فیسبوک مسنجر، واتساپ و اینستاگرام معرفی می شود و در هر ماه حدود ۲.۷ میلیارد کاربر خواهد داشت.

بر اساس گزارش این هفته بلومبرگ، فیسبوک کماکان در حال تلاش برای راه اندازی این ارز دیجیتال با ثبات و ایجاد یک پشتوانه مالی محکم برای آن است.

در زمان نگارش این مطلب، دراپر در مورد برنامه برگزاری جلسه با فیسبوک، جزئیاتی را به کوین تلگراف اعلام نکرده است.

در همین حال، دفتر فیسبوک در منلوپارک کالیفرنیا، پنج فرصت شغلی جدید را برای دپارتمان بلاک چین فیسبوک اعلام کرده است. پیش از این یک موقعیت شغلی برای استخدام وکیل ارشد با تجربه کاری در زمینه بلاک چین و پرداخت، از طرف این دفتر معرفی شده بود.

منبع: cointelegraph

توییتی که در ۱۲ آوریل از سوی گروه تحقیقاتی پلتفرم بیت‌مکس (BitMEX) منتشر شده است، برآورد می‌کند که استخراج‌کنندگان بیت کوین اس‌وی، ۲.۲ میلیون دلار متضرر شده‌اند.

گزارش منتشر شده توسط گروه تحقیقاتی بیت‌مکس، حاکی از آن است که استخراج‌کنندگان بیت کوین اس‌وی (BSV)، یک حاشیه سود ناخالص منفی ۱۲ درصدی را از زمانی که این ارز در هارد فورک از بیت کوین کش جدا شد تجربه کردند. این برآورد بر اساس تعداد سکه‌های استخراج شده، قیمت فعلی ارز و کمترین میزان هزینه برق استخراج صورت گرفته است.

این توییت یادآور می‌شود که این برآورد در بین تمام هزینه‌ها، تنها هزینه برق مورد نیاز برای استخراج را مد نظر قرار داد.

در ماه نوامبر، در آغاز هارد فورک بیت کوین کش، گروه تحقیقاتی بیت‌مکس ابزار نظارت شبکه‌ای را برای بیت کوین و بیت کوین کش راه‌اندازی کرد. این منبع با نام فورک‌مانیتور (Forkmonitor)، داده‌ها و اطلاعاتی را در اختیار بیت‌مکس قرار داد که آن‌ها دیروز در توییتشان به آن اشاره کردند.

در ماه مارس، تیم تحقیقاتی بیت‌مکس وب‌سایت سنجش و اندازه نود اتریوم را راه‌اندازی کرد. این وب‌سایت با نام NodeStats، اطلاعات مربوط به ۵ نود مختلف اتریوم را نشان می‌دهد و هر ۵ ثانیه یک بار نیز این اطلاعات را به روز رسانی می‌کند. این وب‌سایت در پروژه‌ای مشترک با همکاری توکن‌آنالیست (TokenAnalyst) راه‌اندازی شد.

بر اساس گزارش کوین‌تلگراف (Cointelegraph)، چانگ‌پنگ ژائو، موسس و مدیرعامل صرافی ارز دیجیتال بایننس، هشدار داد که اگر کریگ رایت (Carig Wright)، سازنده آلت کوین BSV، رفتار خود را تغییر ندهد و اصلاح نکند، این ارز را از لیست صرافی خود حذف خواهد کرد.

واکنش شدید ژائو به این دلیل است که اخیرا رایت برای شناسایی کاربری در توییتر که او را به دلیل ادعایش مبنی بر این‌که او ساتوشی ناکاموتو، خالق بیت کوین است، یک کلاه‌بردار و شیاد خواند جایزه تعیین کرده است.

منیع: cointelegraph

تارنمای خبری چینی نوشت: سرمایه گذاران استخراج ارز دیجیتالی با توجه به هزینه های سنگین این اقدام در برخی کشورها مانند چین، به فعالیت در کشورهایی ارزان تری مانند ایران می اندیشند.

به نقل از ایرنا، تارنمای چینی «۸ بی تی سی» (۸BTC) که به اخبار استخراج بیت کوین اختصاص دارد روز شنبه در مطلبی با اشاره به برآوردهای موجود، از احتمال تبدیل شدن ایران به قطب جدید سرمایه گذاران در این حوزه خبر داد.

چین اکنون بزرگترین استخرهای استخراج و مدرن ترین پردازنده ها را برای استخراج ارز دیجیتال بیت کوین در اختیار دارد، با این حال وجود برخی مشکلات از جمله افزایش بهای انرژی و احتمال غیرقانونی اعلام شدن این اقدام، چشم انداز روشنی پیش روی سرمایه گذاران در این کشور قرار نمی دهد.

یکی از دلایل بی میلی سرمایه گذاران بیت کوین برای خروج از چین، افزایش بهای برق از اواخر ۲۰۱۸ است.

به نوشته این تارنمای خبری، کانادا، آمریکا و ایسلند از جمله کشورهایی هستند که نام آنها به عنوان پایگاه جدید این سرمایه گذاران مطرح می شود.

برخی شرکت های استخراج کوچکتر نیز ترجیح می دهند در همان منطقه جغرافیایی و در کشورهایی مانند تایلند، کامبوج و یا ویتنام فعالیت کنند.

با این حال کشوری که بیش از همه توجه سرمایه گذاران را به خود جلب کرده ایران است.

از جمله مزیت های ایران ارزان بودن بهای برق مصرفی است. در ایران بهای مصرف هر کیلووات ساعت برق ۰.۰۰۶ دلار است در حالیکه این میزان مصرف در چین ۰.۰۱۵ دلار هزینه بر می دارد. این در حالیست که با توجه به افزایش بهای برق در ماه های سرد سال، هزینه های استخراج بیت کوین در چین تا سه برابر هم افزایش پیدا می کند.

«لیو فنگ» از جمله نخستین فعالان بیت کوین است که توجه همقطاران خود را به فعالیت در ایران جلب می کند.

وی به سایت ۸ بی تی سی می گوید:

«اگر در زمینه نیروگاه در ایران سرمایه گذاری کنید، مصرف گاز شما به مدت پنج سال رایگان خواهد بود، بهای برق در این کشور بسیار پایین بوده، بنزین تنها ۰.۶ یوان است و نیروی کار با بهای مناسب وجود دارد.»

به گفته وی با توجه به اینکه ۹۰ درصد نیروگاه ها با انرژی گاز که در ایران به وفور یافت می شود، فعالیت می کنند، هزینه تولید و مصرف برق نیز پایین است.

با این حال چالش هایی نیز در این مسیر وجود دارد؛ دولت ایران به خاطر مصرف بسیار بالایی که دستگاه های استخراج بیت کوین دارد، واردات آنها را به کشور ممنوع کرده است.بر این اساس گمرک ایران تا کنون دست کم ۴۰ هزار دستگاه استخراج ارز دیجیتالی را مصادره کرده اما اگر واردکنندگان بتوانند این مرحله را پشت سر بگذارند، به موفقیت بزرگی دست می یابند.

فنگ با بیان اینکه نیروگاهی در ایران هر کیلووات ساعت برق مصرفی را تا ۰.۰۶ یوان ارائه می داده است، می افزاید:

برآورد ما این بود که بتوانیم درآمد خود را تا ۷۰ درصد افزایش دهیم، اما پس از دو ماه با دو برابر شدن بهای برق، عایدی ما به ۵۰ درصد کاهش یافت.

با این حال برخی گزارش ها نیز از بهبود شرایط در ایران حکایت دارد. مدیر یکی از شرکت های چینی از امکان فعالیت های استخراج در مناطق آزاد و امکان همکاری با دولت ایران در پارک های فناوری سخن می گوید.

به گفته وی از جمله زمینه های این همکاری راه اندازی شرکت های رایانش ابری در پارک های علم و فناوری است.

به نوشته این تارنمای چینی، وجود شرایط بهتر و چشم اندازهای امیدوار کننده در ایران موجب شده که سرمایه گذاران استخراج بیت کوین، به ایران به عنوان بهشت جدید فعالیت خود بنگرند.

از آن‌ جهت که بیشتر مردم عقیده دارند که ارزهای دیجیتال و تراکنش‌هایشان کاملاً ناشناس و مخفی هستند، این باور نیز وجود دارد که این ارزها برای تبادلات پول در سطح وب تاریک یا دارک وب ایده آل‌اند. اما این تراکنش‌های این ارزها تا چه میزان ناشناس‌اند؟ برای فهم جواب این سؤال با ارز دیجیتال همراه باشید.

تراکنش‌هایی که به‌وسیله ارزهای دیجیتال ثبت می‌شوند، به نوعی با اطلاعات مستعار انجام می‌گیرند. از همین رو نمی‌توان آدرس یک حساب ارز دیجیتال را مستقیماً به سمت شخص دارنده حساب رهگیری کرد. اما اگر اطلاعات واقعی شما به آدرس‌ کیف‌پول‌تان پیوند خورده باشد، آنگاه تراکنش‌ها به سمت شخص شما (هویت اصلی شما) ره‌گیری خواهند شد. ارزهای دیجیتال نظیر «مونرو»، «زی کش» و «ورج» ازجمله ارزهایی هستند که با تمرکز بر روی حریم خصوصی کاربران سعی دارند تا هویت واقعی شما را بیش‌ازپیش پنهان نمایند.

در ادامه قصد داریم تا به شرح کاملی از مفهوم استفاده از اطلاعات مستعار در زمینه ارزهای دیجیتال و تراکنش‌های پرداخته و به شما بگوییم که تراکنش‌های این ارزها تا چه اندازه ناشناس صورت می‌گیرند و به این سؤال پاسخ دهیم که آیا اصلاً بیان مفهومی با عنوان «حریم شخصی صد درصدی» در تراکنش‌های این قبیل ارزها درست است یا خیر.

تراکنش‌های ارزهای دیجیتال چگونه کار می‌کنند؟

پیش از اینکه به بیان میزان ناشناس بودن تراکنش‌های ارزهای دیجیتال بپردازیم، لازم است تا از عملکرد دقیق تراکنش‌ها در این سیستم‌ها آشنا شویم.

به یاد داشته باشید، ارزهای مختلف، به شیوه‌های متفاوتی تراکنش‌ها را پردازش می‌کنند و برخی از ارزها نیز با استفاده از تکنیک‌های ویژه‌ای، پروسه ره‌گیری و تعیین هویت طرفین تبادلات را مشکل می‌سازند.

به‌منظور قابل‌فهم تر کردن توضیحات، به شرح تراکنش‌های بیت کوین خواهیم پرداخت. از طرف دیگر بیشتر ارزهای دیجیتال از همان روشی برای پردازش تراکنش‌های استفاده می‌کنند که بیت کوین از آن بهره می‌برد.

در بیت کوین تمام تراکنش‌ها بر روی یک دفتر کل عمومی ذخیره می‌شوند که از آن با عنوان «بلاک چین» یاد می‌شود.

بلاک چین در واقع فهرستی بلندبالا از تمام تراکنش‌هایی است که تابه‌حال بر روی شبکه بیت کوین انجام‌ گرفته است. این فهرست بر روی هزاران رایانه‌ای در حال استخراج بیت کوین هستند ذخیره‌ شده است.

هر ورودی در بلاک چین بیت کوین شامل یک آدرس فرستنده، یک آدرس گیرنده و مقدار بیت کوین‌هایی است که ارسال‌شده.

به‌وسیله این روش تمام افراد دنیا، می‌فهمند که چه کسی به چه کسی بیت کوین ارسال کرده و میزان این تراکنش چقدر بوده است.

حال شاید بگویید این مسئله که کاملاً برخلاف ناشناس بودن تراکنش‌هاست. و این سؤال را بپرسید که اگر همه مردم دنیا بتوانند گزارش تراکنش‌های انجام‌ شده را ببینند پس چطور می‌توان انتظار حریم شخصی از بیت کوین و ارزهای دیجیتال داشت؟

برای پیدا کردن جواب این سؤال‌ها بیایید کمی با جزئیات بیشتری به قضیه نگاه کنیم.

آیا ارزهای دیجیتال واقعاً ناشناس هستند؟

به‌منظور کارکرد درست بیت کوین و بسیاری دیگر از ارزهای دیجیتال، همه مردم دنیا «باید» بدانند که چه کسی به چه کسی بیت کوین ارسال می‌کند. تنها در این صورت است که شبکه بیت کوین می‌تواند تائید کند که شما مقدار قابل قبولی از بیت کوین در کیف پول خود دارید که بتوانید آن را به فرد دیگری ارسال کند. پس در واقعیت ارزهای دیجیتال نظیر بیت کوین بر پایه اسامی و اطلاعات مستعار کار می‌کنند.

در یک روی سکه تمام تراکنش‌های بیت کوین برای تمام دنیا قابل‌مشاهده هستند، اما بر روی دیگر سکه، همه افرادی که در شبکه بیت کوین فعالیت می‌کنند و تراکنش‌هایشان را انجام می‌دهند از یک شخصیت تصادفی استفاده می‌کنند که آدرس بیت کوینشان را می‌سازد. این یعنی تا زمانی که کیف پول ارزهای دیجیتال شما با اطلاعات واقعی‌تان در ارتباط نباشد، شما تماماً ناشناس هستید. اما به‌محض اینکه ارزهای دیجیتال خود را از کیف پولتان به حساب بانکی خود انتقال دهید یا از یک صرافی استفاده نمایید که از اطلاعات واقعی شما استفاده می‌کند، ناشناس بودن خود را به خطر انداخته‌اید. بیش از ۹۰ درصد کاربران ارزهای دیجیتال بالاخره از یک صرافی استفاده می‌کنند پس شاید بتوان گفت می‌توان بیش از ۹۰ درصد تراکنش‌های ارزهای دیجیتال را رهگیری کرد.

از آن‌ جهت که تمام تراکنش‌هایی که بر روی بلاک چین انجام می‌گیرند، عمومی‌اند، به‌محض مشخص شدن اطلاعات هویتی شما، بازی تمام است! یعنی می‌توان تمامی تراکنش‌هایی که به‌وسیله حساب شما صورت گرفته را دید و آنها را ره‌گیری نمود.

تمام ارگان‌ها می‌توانند آدرس حساب بیت کوین (یا هر ارز دیجیتال دیگری که تمرکز خاصی بر روی حریم شخصی شما ندارد) را مشاهده کرده و تمام تراکنش‌هایی که تابه‌حال به‌وسیله این آدرس انجام شده‌اند را ببینند. حالا اگر از یک صرافی استفاده کنید که اطلاعات هویتی شما را گرفته باشد و به آدرس آن صرافی ارز دیجیتال بفرستید، مقامات می‌توانند با ارتباط گرفتن از آن صرافی، طبق قانون اطلاعات هویتی شما را طلب کنند.

در روزهای اول تولد بیت کوین، بسیاری از افراد از نحوه عملکرد بیت کوین خبر نداشتند، به همین دلیل تصویر می‌کردند که بیت کوین راه‌حلی نهایی برای انجام تراکنش‌هایی کاملاً ناشناس است. از این‌جهت بسیاری از تراکنش‌های غیرقانونی به‌وسیله بیت کوین و ارزهای دیجیتال دیگر صورت می‌گرفتند و همچنان هم صورت می‌گیرند.

بااین‌حال، رفته‌رفته بسیاری از این آدرس‌ها شناسایی شدند چرا که دارندگان این کیف پول‌ها هر یک به‌نوعی، آدرس خود را به هویت واقعی خود مرتبط کردند و موجب فاش شدن اطلاعات خود و به طبع آن تمامی تراکنش‌هایشان شدند.

از برخی جهات، ارزهای دیجیتالی مانند بیت کوین به‌اندازه پول نقد ناشناس نیستند، چراکه به‌محض فاش شدن هویت واقعی شما، تمام تراکنش‌هایتان نیز فاش می‌شود و می‌توان آنها را بر روی بلاک چین عمومی ره‌گیری کرد و هیچ راهی نیز برای پاک کردن آنها وجود ندارد.

اما مطمئناً ارزهایی نیز وجود دارند که ارزش خاصی بر حریم شخصی کاربرانش قائل باشند. در واقع تعداد زیادی از ارزهای دیجیتال وجود دارند که فهم آدرس واقعی انجام دهنده تراکنش را حتی‌الامکان مشکل می‌سازند. استفاده از دو آدرس برای انجام تراکنش‌ها یکی از این تکنیک‌هاست.

در ادامه به معرفی برخی از ارزهای دیجیتال خواهیم پرداخت که در حال حاضر بیشترین میزان حریم شخصی و ناشناس بودن در تراکنش‌ها را ارائه می‌کنند.

ناشناس‌ترین ارزهای دیجیتال کدام اند؟

مشکل اصلی در انجام تراکنش‌های ناشناس به‌وسیله ارزهای دیجیتال اینجاست که هیچ‌گاه نمی‌توان فهمید که آیا در آینده اشکالی در این میان یافت خواهد شد یا خیر. و حتی اگر این اشکالات رفع نیز بشوند، تنها در مورد تراکنش‌هایی که بعد از رفع اشکال صورت می‌گیرند کاربرد دارد و تراکنش‌های قبلی همچنان در معرض خطر قرار می‌گیرند. و اگر این‌گونه شود، همه افراد دنیا می‌توانند این اطلاعات را مشاهده و در آنها کندوکاو کنند.

حال با بیان هشدارهای لازم وقت آن رسیده که به معرفی ناشناس‌ترین ارزهای دیجیتال موجود بپردازیم.

مونرو (Monero)

مونرو یکی از بهترین ارزهای دیجیتال دنیا و احتمالاً قابل‌اعتمادترین ارز از نقطه‌نظر حریم شخصی، امنیت اطلاعات شما و بحث‌های ناشناس بودن است.

مونرو از قابلیت‌های بسیاری استفاده می‌کند تا به‌وسیله آنها مشاهده کیف پول ارسال‌کننده، دریافت‌کننده و میزان تراکنش را برای افراد دیگر سخت نماید. از طرف دیگر این قابلیت‌ها، این امکان را به مونرو می‌دهند تا آدرس‌های واقعی طرفین معامله را نیز برای یکدیگر نشان ندهد.

برخی از قابلیت‌هایی که مونرو برای حفظ حریم خصوصی کاربرانش استفاده می‌کند Ring Signatures، RingCT، Kovri و Stealth نام دارند. برای آشنایی بیشتر با نحوه عملکرد مونرو و قابلیت‌های امنیت آن، به این مقاله مراجعه کنید.

به‌طورکلی Stealth، یکی از نقاط قوت مونرو در بحث حریم خصوصی است. Stealth به‌نوعی به‌صورت یک آدرس جعلی عمل می‌کند که بر روی بلاک چین مونرو ذخیره می‌شود. تنها دارنده کیف پول خواهد بود که توانایی تعیین اصالت آدرس را دارد. به همین دلیل است که کیف پول مونرو به‌محض اجرا، بلاک چین مونرو را اسکن می‌کند. این اسکن از جهت صورت می‌گیرد که مشخص شود ایا آدرس Stealth دیگری به بلاک چین اضافه‌ شده یا نه. در صورت تائید حساب، مشخص می‌شود که موجودی کیف پول چقدر است.

زی کش (ZCash)

زی کش دومین ارز دیجیتال با محوریت حفظ حریم خصوصی کاربران است که قصد بیان شرحی کلی از قابلیت‌های آن را داریم. تفاوت این ارز با مونرو در متفاوت بودن روش‌هایی است که برای ناشناس بودن از آنها بهره می‌برد.

در زی کش هر تراکنش از دو آدرس با عنوان‌های «آدرس زی» (z-addresses) و «آدرس تی» (t-addresses) استفاده می‌کند.

وقتی‌که یک آدرس زی با آدرس زی دیگر تبادل انجام می‌دهد، بر روی بلاک چین زی کش ثبت خواهد شد. باوجود این، کیف پول اصلی که تراکنش را انجام داده توسط افراد دیگر قابل‌ مشاهده نیست.

این روش از طرف دیگر باعث شفافیت بسیار بالای تراکنش‌ها نیز می‌شود. این حالت زمانی پیش می‌آید که شما قصد انجام تراکنش به‌وسیله آدرس تی خود با آدرس تی فرد دیگر داشته باشید. در این صورت تراکنش شما عمومی خواهد بود و مانند یک تراکنش بیت کوین عمل خواهد کرد.

در هنگام استفاده از زی کش باید از مفاهیم «شیلدینگ» (shielding) و «دی شیلدینگ» (de-shielding) آگاه باشید. دی شیلدنیگ زمانی رخ می‌دهد که یک آدرس زی با یک آدرس تی تبادل داشته باشد. شیلدینگ نیز عکس این حالت است. جایی که یک آدرس تی با یک آدرس زی تبادل می‌کند.

ورج (Verge)

ورج آخرین ارزی است که در مورد آن صحبت خواهیم کرد. برخلاف ارزهایی که پیش‌تر به آنها اشاره کردیم، ورج از مرورگر تور (TOR) و شبکه L2P برای هر چه ناشناس‌تر کردن تراکنش‌ها استفاده می‌کند.

حال چگونه این ارز ناشناس ماندن کاربران را تضمین می‌کند؟

ورج به‌مانند مونرو و دیگر ارزهای مشابه از آدرس‌های مخفی استفاده می‌کند، اما درعین‌حال مرورگر تور نیز به ناشناس‌تر کردن عملیات‌ها کمک می‌کند. تور کوتاه شده عبارت The Onion Router است و راهی است برای برقراری ناشناس ارتباط، بدون فاش شدن آدرس آی پی اصلی شما. به‌وسیله تور، آدرس آی پی افرادی که از ورج استفاده می‌کنند ناشناس باقی می‌ماند. از طرف دیگر هویت فرستندگان و دریافت‌کنندگان ورج نیز در عین رمزنگاری، برای عموم غیرقابل مشاهده هستند.

آیا این ارزها ۱۰۰ درصد ناشناس هستند؟

تاکنون چندین مقاله مفصل و بسیار دقیق مبنی بر امکان رهگیری تراکنش‌های مونرو به انتشار رسیده است.

چندی پیش، نماینده ویژه سازمان مبارزه با مواد مخدر ایالات متحده (DEA) لیلیتا اینفانته در مصاحبه‌ای گفت که ارزهای دیجیتال پیگیر گریز مانند مونرو و زی‌کش می‌توانند جایگزین‌های جذابی برای خلافکاران باشند اما در حال حاضر گستردگی و نقدینگی آن‌ها در حدی نیست که خیلی مورد استفاده قرار بگیرند. او مدعی شد که بازرسان سازمان مبارزه با مواد مخدر آمریکا راهی برای ردیابی این ارزهای دیجیتال هم دارند اما جزئیات دقیق آن را نمی‌داند.

وب‌سایت مونرو هم در پاسخ به این سوال که آیا تراکنش‌های این شبکه ۱۰۰ درصد مخفی و غیرقابل رهگیری هستند پاسخ می‌دهد: هیچ چیز ۱۰۰ درصد نیست اما ما تلاشمان را می‌کنیم تا نهایت حریم خصوصی را برای کاربران به ارمغان بیاوریم.

بنابراین نمی‌توان با قطعیت گفت که ارزهای دیجیتال پیگیرگریز کاملا قابل رهگیری نیستند اما حریم خصوصی به‌شدت بالاتری نسبت به بسیاری از ارزهای دیجیتال دیگر دارند.

نتیجه‌گیری

در پایان باید گفت که ارزهای دیجیتال بر پایه اطلاعات و هویت‌های مستعار کار می‌کنند.

این ارزها در ذات خود توسط یک قدرت مرکزی یا فردی خاص اداره نمی‌شوند و پیرو هدف فرد مشخصی نیستند و یک آدرس تصادفی می‌تواند هر شخصی در دنیا باشد. اما اگر فردی از هویت اصلی دارنده حساب مطلع شود، آنگاه می‌تواند تمامی گزارش‌ها تراکنش‌های آن فرد را ره‌گیری کند و بفهمد که آن فرد چه چیزهایی را خریداری کرده و به چه منظور تراکنش انجام داده.

درصورتی‌که به دنبال ناشناس بودن کامل در ارسال و دریافت ارزهای دیجیتال هستید، پیشنهاد ما استفاده از ارزهایی خاص است که به‌صورت خاص برای این کار ساخته‌شده‌اند و می‌توانند به بهترین شکل هویت شما را پنهان نمایند. مونرو، زی کش و ورج ازجمله این ارزها هستند.

پروتکل میمبل ویمبل که در سال ۲۰۱۶ توسط فرد ناشناسی به نام تام الویس جدوسور معرفی شد، ساختار بلاک چین‌های فعلی را یک مرحله ارتقا داده است؛ بطوریکه ویژگی‌هایی مانند حفظ حریم خصوصی در آن‌ها به خوبی رعایت شده‌ است. برای معایبی مانند رشد فضای مورد نیاز برای ذخیره‌سازی که در ساختار بلاک چین‌های کنونی وجود دارد، در پروتکل میمبل ویمبل راه‌حلی ارائه شده است. این پروتکل بر پایه علم رمزنگاری و فناوری‌هایی مانند کوین‌جوین و تراکنش‌های محرمانه ساخته شده است. تاکنون دو پیاده‌سازی مختلف به نام‌های بیم (Beam) و گرین (Grin) با خصوصیات متفاوت از هم برای این پروتکل ارائه شده است. در اینفوگرافیک زیر به بررسی این پروتکل پرداخته‌ایم:

مشعل لایتنینگ بیت کوین خاموش شد و نقطه پایانی بر یک تجربه پرداخت جهانی گذاشت. تجربه‌ای که شاهد مشارکت صدها دریافت‌کننده از فناوری‌های برتر مانند جک دورسی (Jack Dorsey)، مدیرعامل توییتر تا کاربرانی که به خاطر تحریم‌های اقتصادی از بقیه جهان دور افتادند، بود.

کاربرانی که در این جنبش شرکت کردند، با گذر پرداخت از یک فرد به فرد بعدی و افزودن چند ساتوشی در هر گام به مقدار قبلی، قدرت فناوری لایتنینگ را به رخ همگان کشیدند. این به اصطلاح «مشعل» از بیش از ۵۴ کشور جهان عبور کرد و توانایی خارق‌العاده جهانی خود را به نمایش گذاشت.

اما به دلیل سقف ثابت تراکنش‌ها که برابر با ۴.۲۹ میلیون ساتوشی است، محدودیتی در میزان بیت کوینی که در یک کانال لایتنینگ در یک زمان می‌تواند فرستاده شود، وجود دارد. بنابراین، کاربران تنها قادر بودند تا رسیدن به این حد، مشعل را عبور دهند.

پیش‌بینی آن‌چه که بعد از خاموش شدن این مشعل اتفاق می‌افتد غیر ممکن است. آیا این مشعل به راحتی خاموش می‌شود؟ و یا این‌که شخصی دیگر جنبش جدیدی را آغاز می‌کند؟

کاربری با نام Hodlonaut که آغازگر این حرکت بود به کوین دسک گفته است که او برنامه و قصدی برای راه‌اندازی مشعل دوم ندارد. هنگامی که از او در رابطه با برنامه‌اش برای امکان آغاز مشعل دیگری پس از خاموشی این مشعل سوال شد، او پاسخ داد: این‌طور فکر نمی‌کنم، شاید چیز دیگری را آغاز کنم.

تجربه جهانی

سوالی که بعد از پایان مشعل لایتنینگ ممکن است مطرح ‌شود این است که پیامدهای اصلی این حرکت چه بود؟

مشارکت‌کنندگان بر این باورند که مشعل لایتنینگ نشان داد که تکنولوژی و فناوری غیرقابل‌توقف است و به راحتی از بیش از۵۰ کشور جهان عبور کرد. اگر کشوری سیاست‌های ناعادلانه‌ای دارد، بیت کوین می‌تواند آن را نادیده بگیرد، چرا که یک فرد و یا نهاد نمی‌تواند پرداخت‌ها را متوقف کند.

علاوه بر گذر از بسیاری از کشورها، این مشعل به ایران رسید تا مهر تاییدی بر این دیدگاه باشد. ضیا صدر، یکی از کاربران ایرانی بیت کوین بسیار تلاش کرد تا این مشعل را وارد ایران کند؛ اما برخی از حاملان مشعل می‌ترسیدند که به دلیل تحریم‌های ایالات متحده که علیه ایران، این کار غیرقانونی باشد. در نهایت کاربری ناشناس از ولز این مشعل را به ضیا صدر سپرد و بر بدون مرز بودن لایتنینگ بیت کوین صحه گذاشت.

صدر با این عقیده موافق است و اظهار دارد که بیت کوین و لایتنینگ حقیقتا مخالف سانسور هستند و مردم نیز این باور را در طی این تجربه عمومی و مهم ثابت کردند و آشکار نمودند. او همچنان افزود:

بیت کوین بدون مرز است و با تحریم‌های وابسته به دولت و سیاست‌های ملی مطابقت و هم‌خوانی ندارد.

به گفته‌ی آکین فردیناندز (Akin Ferdinandez)، کارآفرین و از علاقه‌مندان بیت کوین، این تجربه به روشنی نشان داد که جهان در واقع تنها یک مکان است و با ابزارهای مناسب امکان عبور از مرزهای ملی و دسترسی به همه وجود دارد، گویی هیچ مانعی بین هیچ کس وجود ندارد.

فردیناندز اذعان داشت، مشعلی که بدون هیچ ممانعتی وارد ایران می‌شود و پس از آن نیز به راحتی از آن خارج می‌شود گواه کامل این مدعاست و برای اثبات این حقیقت کافی است. اگر به مردم فرصت داده شود، آن‌ها به راحتی می‌توانند با یکدیگر کنار بیایند و تعامل سازنده داشته باشند.

کاربر Hodlonaut به برخی از حقایق کمتر شناخته‌شده‌ی این تجربه اشاره کرده است. به عنوان مثال، گروهی از ونزوئلا در شرایطی که برق این کشور در نتیجه آشوب و کودتا قطع بود، مشعل را دریافت کردند. بدون برق، آن‌ها انرژی لازم برای نودهای لایتنینگ خود را با استفاده از باتری موتورسیکلت تامین کردند.

فردیناندز، کسی که یکی از دریافت‌کنندگان این مشعل بود، معتقد است که این اتفاق نشان‌دهنده‌ی این است که حتی زمانی که یک تکنولوژی در اوایل مسیر خود باشد، باز هم می‌تواند خوب عمل کند.

به عقیده‌ی او این اتفاق بار دیگر نشان داد که اگر شمار اندکی از مردم طرز تفکری درست و تمرکز و مهارت در اجرای نرم‌افزار داشته باشند، می‌توانند در زمانی کوتاه تاثیر قابل توجهی در جهان داشته‌ باشند. فردیناندز در ادامه افزود:

درسی که در این‌جا مطرح شد این است، بیت کوین را دست کم نگیرید.

محدودیت‌های لایتنینگ

همان‌طور که این تجربه وعده‌های پنهان و نهفته تکنولوژی را آشکار ساخت، نشان‌دهنده این نیز بود که چقدر غیرآماده و نامهیاست. چارلی لی (Charlie Lee)، خالق لایت کوین،  اظهار داشت:

من فکر می‌کنم این مشعل نشان داد که استفاده از لایتنینگ با اجرای نود و لایتنینگ هر کسی، هنوز به اندازه کافی آسان نیست. بیشتر مشعل‌داران با استفاده از یک راه حل نگهداری به آن پایان دادند که ایده‌آل نیست.

کیف پول‌های نگهداری همانند بلووالت (Bluewallet) به تازگی ظهور کرده‌اند. کاربران شبکه لایتنینگ، از جمله کسانی که در جنبش مشعل لایتنینگ مشارکت داشته‌اند، به سمت استفاده از این کیف پول‌ها هجوم آورده‌اند، چرا که استفاده از فناوری لایتنینگ را آسان می‌کنند. برای مثال، نیاز نیست که نود لایتنینگ خود، که یک فرآیند زمان‌بر و نیازمند فضای زیادی از هارد دیسک است را راه‌اندازی کنند.

درحالی‌که شاید این عالی به نظر برسد، اما از نظر لی ایده‌آل نیست. چرا که کیف‌ پول‌های نگهداری بر سرمایه کاربران کنترل کامل دارند؛ ویژگی‌ای که برای اهداف بیت کوین به عنوان ارز دیجیتالی که قرار بود کاربرانش بر همه چیز کنترل کامل داشته باشند، به نوعی شکست محسوب می‌شود. لی گفت:

ما همچنان کارهای زیادی برای آسان‌تر کردن استفاده از لایتنینگ داریم.

علت اصلی پایان یافتن جنبش مشعل لایتنینگ، این نارسی و عدم بلوغ تکنولوژیکی و رسیدن به سقف ثابت تراکنش بود. وجود این سقف دلیلی دارد؛ چرا که به دلیل نوپا بودن فناوری لایتنینگ، توسعه‌دهندگان برای ایمن نگه داشتن کاربران این ویژگی‌ را به کار گرفته‌اند.

نوع‌دوستی تصادفی

یکی دیگر از نتایج این تجربه این بود که به طور غیرمنتظره‌ای تبدیل به یک پروژه خیریه‌ی مردم نهاد شد. زمانی که مبلغ حاصل از این زنجیره به سقف تراکنش رسید، کاربر Hodlanaut و دیگر اعضای جامعه تصمیم گرفتند که مشعل را به جامعه غیرانتفاعی بیت کوین ونزوئلا تقدیم کنند تا به گسترش نام بیت کوین به عنوان یک ارز جایگزین در این کشور که از لحاظ اقتصادی در شرایط بسیار بدی قرار دارد، کمک کرده باشند.

مضمون توییت Hodlanaut این‌گونه بود:

این افراد واقعا سزاوار این هستند که ما در حد توانمان از آن‌ها پشتیبانی کنیم. آن‌ها مشعل #LNTrustchain را که مبلغی حدود ۱۷۰ میلیون دلار است را دریافت خواهند کرد.

کاربر Hodlanaut، برای گسترش چالش اهدا و محدود نشدن به تعداد اندک کسانی که توانستند مشعل را حمل کنند، چالش اهدای کمک مالی موازی‌ای را بر روی Tallycoin آغاز کرده بود؛ یک پتلفرم جمع‌آوری کمک مالی که تنها بیت کوین و پرداخت‌های لایتنینگ را می‌پذیرد.

هیچ محدودیت و سقفی وجود ندارد و جمع‌آوری کمک مالی به مراتب خیلی بیشتر از جنبش مشعل خواهد بود.

منبع: coindesk

رزونا (Resona)، یکی از سه بانک ژاپنی که با شرکت SBI Holdings و ریپل در برنامه کاربردی انتقال پولِ نقد مانی تپ (Money Tap)، همکاری می‌کند از این پروژه خارج می‌شود.

این بانک که پنجمین بانک بزرگ کشور ژاپن است، در روز پنجشنبه تصمیم خود را اعلام نمود و گفت که سرویس انتقال پول ارائه شده از طریق این برنامه را در ۱۳ مه (۲۳ اردیبهشت) لغو خواهد کرد. با این وجود این بانک دلیلی برای این تصمیم خود بیان نکرد.

برنامه کاربردی مانی تپ، در اکتبر سال گذشته با مشارکت سه بانک SBI Sumishin Net Bank، Suruga Bank و Resona راه‌اندازی شده بود و آغاز به کار کرد. این محصول امکان انتقال پول «در لحظه» بین بانک‌ها را با سرویس پرداخت اکس‌کارنت (xCurrent) ریپل فراهم می‌کند.

بر اساس گزارش SBI، برنامه مانی تپ با استفاده از فناوری دفتر کل توزیع شده ساخته شده است. این برنامه به کاربران این امکان را می‌دهد که بدون هیچ هزینه‌ای‌ و تنها با استفاده از شماره تلفن گیرنده یا اسکن کد QR به دیگران پول انتقال دهند و از ویژگی‌های بیومتریک دستگاه مانند اسکن اثر انگشت برای امنیت استفاده کنند.

تنها در ماه گذشته، این پروژه از ۱۳ بانک که به عنوان سهام‌دار به آن پیوستند اما هنوز نمی‌خواستند خودشان از این فناوری استفاده کنند، جذب سرمایه کرده است.

دقیقا یک سال پیش در چنین روزی، سانتندر (Santander)، غول صنعت بانکداری در حال راه‌اندازی برنامه کاربردی‌ای مبتنی بر فناوری دفتر کل توزیع شده ریپل بود. این برنامه که با نام Santander One Pay FX شناخته شده بود، به مشتریان و کاربران این امکان را می‌داد که در عرض یک روز انتقال بین‌المللی خود را تکمیل کنند.

گروه SBI در سط دو سال گذشته با تاسیس یک صرافی، استخراج ارزهای دیجیتال، سرمایه‌گذاری بر روی سازندگان کیف پول‌های سخت‌افزاری و همچنین اخیرا نیز با تولید پردازنده‌های استخراج، به طور کامل وارد حوزه ارز دیجیتال شده است.

منبع: coindesk

«در عرض ۵۰ سال، ۵۰ درصد تمام دارایی‌ها روی پروتکل مالی منبع باز (OpenSource) قرار خواهند گرفت.»

برای مشاهده سایز کامل روی تصویر کلیک کنید

این پیش‌بینیِ آقای ریچارد برتون (Richard Burton) نویسنده این مطلب است. او در این مقاله به تحلیل و بررسی پیش‌بینی‌اش پرداخته است.

امروزه، تقریبا تمام دارایی‌های ما در پایگاه‌های داده‌ای با زبان اس‌کیوال (SQL) ساده، اما دارای لایه‌هایی پیچیده توصیف می‌شوند.

توضیح مترجم: هر سیستم مدیریت پایگاه داده، ابزارهایی به‌منظور دسترسی به داده‌ها و امکان دستکاری آنها دارد. زبان SQL مهم‌ترین زبان مخصوص دستکاری اطلاعات (از جمله حذف، اضافه، تغییر و بازیابی) در پایگاه داده است.

ما این سیستم‌های چندلایه را که درست شبیه پیاز هستند، بانک اطلاعاتی می‌نامیم. به‌تدریج این پیچیدگی‌ها از بین خواهند رفت و انتقال از سیستم بسته به سیستم باز شکل خواهد گرفت. در آینده، افرادی که چیز باارزش و مفیدی را ایجاد می‌کنند، باید انتخاب کنند که می‌خواهند آن را روی سیستم بسته ایجاد کنند یا سیستم باز.

هرچند، فکر می‌کنم این انتقال همین حالا هم آغاز شده است. هنگامی‌که رون (Rune) می‌خواست یک سامانه وام‌دهی برای تقویت یک استیبل کوین ایجاد کند، از میکر دائو استفاده کرد. لازم به اشاره است که دائو یا سازمان خودگردان غیرمتمرکز، نامی است که به سامانه‌های دیجیتال روی اتریوم داده شده است.

سرمایه‌گذارانی که می‌خواهند در این فرصت عالی مشارکت کنند، قرار نیست سهام یک شرکت را بخرند. آنها فقط می‌توانند در یک سامانه توکن بخرند. این فوق‌العاده است.

امروزه برای پایه‌گذاری یک فناوری مالی، باید مهارت زیادی در راه‌اندازی یک شرکت داشته باشید. پاتریک کالیسون (Patrick Collison) در استریپ (Stripe)، زک پرِت (Zach Perret) در پلاید (Plaid) و تام بلومفیلد (Tom Blomfield) در مونزو (Monzo)، تعدادی از خوش‌فکرترین افرادی هستند که تا کنون دیده‌ام. این افراد در تلاش‌اند برای اصلاح نظام مالی سنتی، آن را از درون بازسازی کنند. همه آنها مجبور بودند برای شروع کسب‌وکارشان از هزاران مانع مقرراتی عبور کنند. این کار به سرمایه و نیروی انسانی زیادی نیاز داشت.

چیزی که به آنها واقعا کمک کرد این بود که همه آنها زبان بانک‌داران را به خوبی می‌دانستند و دقیقا می‌دانستند با قانونگذارانی که کلیدهای ورود به سیستم را داشتند، چطور باید صحبت کنند. آنها روی سرمایه‌گذارانی دست گذاشتند که می‌توانستند درهای بسته را برایشان باز کنند. برای دسترسی به رابط‌های برنامه‌نویسی محرمانه منبع بسته که راهی برای انتقال پول را در اختیار آنها قرار می‌داد، با هر کسی که می‌توانستند مذاکره کردند. آنها راهی برای نفوذ به سیستم سنتی باز کردند و حالا دارند روی خروج از آن کار می‌کنند.

البته من در سطح آنها نیستم. مسلما نمی‌توانستم کارهایی را که آنها انجام داده‌اند، انجام دهم. اما به‌شدت به نظام مالی متن باز علاقه دارم، زیرا این امکان را برای بالانس منجر فراهم می‌آورد که با ارائه محصولی فوق‌العاده، به ده‌ها هزار نفر در سراسر جهان کمک کند تا میلیون‌ها دلار را مدیریت کنند. چند سال پیش این کار غیرممکن به نظر می‌رسید.

افراد زیادی در هند، آرژانتین، استرالیا، لهستان و سراسر جهان به بالانس متصل می‌شوند تا دارایی‌هایشان را مدیریت کنند. ما نیازی به اجازه ویتالیک بوترین (خالق اتریوم) نداشتیم. حتی نیازی به انجام کارهای پنهانی نبود. فقط تعدادی کد منبع باز نوشتیم و آن را در اینترنت منتشر کردیم.

اما چرا زیرساخت مالی متن باز مهم است؟ زیرا موانع ورود را برای کارآفرینی در حوزه فناوری مالی کاهش می‌دهد. قرار نیست فرد خاصی باشید تا در این فضا شرکتی را راه‌اندازی کنید. حتی یک فرد معمولی مانند من هم می‌تواند این کار را انجام دهد.

اگر ایده‌هایی درباره نحوه مشارکت دارید، می‌توانید کد بنویسید و در چند دقیقه تراکنش‌هایی را به شبکه بیت کوین یا اتریوم ارسال کنید. البته درحال‌حاضر، ایجاد یک کسب‌وکار تابعه از یک مدل کسب‌وکار اصلی روی این سامانه، بدون فروش شت کوین‌ها واقعا سخت است. اما این موضوع دارد تغییر می‌کند.

توضیح مترجم: شت کوین اصطلاحی است که برخی طرفداران بیت کوین برای آلت کوین‌ها به کار می‌برند.

بسیاری از افراد در حال راه‌اندازی کسب‌وکارهای درون زنجیره‌ای هستند که هر کسی می‌تواند در آن شرکت کند، مانند پروتکل‌های میکر و یونیسواپ (Uniswap). شرکت‌کنندگان در این کسب‌وکارها، از عملیاتی که انجام می‌دهند، جریان هش (معادل جریان نقدینگی در کسب‌وکارهای عادی) ایجاد می‌کنند و دارندگان توکن از آن بهره می‌برند.

امید ما این است که «بالانس» بتواند عمل انتقال به زیرساخت‌های مالی متن باز را تسریع کند. به نظرم بهترین راه برای انجام آن، این است که تعدادی از پروتکل‌های مفید را برای استفاده آسان‌تر کنیم.

هنگامی‌ که می‌بینم پدرم برای وارد شدن به حساب بانکی‌اش باید یک گذرواژه پیچیده را به یاد بیاورد، واقعا ناراحت می‌شوم. به او یاد می‌دهم چطور از بالانس و والت کانکت استفاده کند و این همه ناراحتی‌ام را از بین می‌برد. حالا او می‌تواند به‌راحتی دارایی‌اش را روی سیستم نظارت کند و این را مرهون افرادی هستیم که به سختی تلاش کردند تا چیزی به این ارزشمندی را به وجود آورند و هیچ‌کس نتوانست مانع آنها شود.

زیرساخت‌های مالی منبع باز، به افراد امکان می‌دهند در هنگام بروز اختلاف‌نظر فورک انجام دهند و این زیرساخت‌ها را اصلاح کنند. به‌همین‌دلیل است که برای کار با این فناوری به‌شدت هیجان دارم.

هر روز تعداد افرادی که با الهام از پیشگامان کنونی، وارد فضای فناوری مالی می‌شوند و سیستم‌های باز را روی شبکه‌های باز ایجاد می‌کنند بیشتر می‌شود. بهترین تیم‌ها در آینده به‌جای راه‌اندازی استارتاپ، به‌دنبال ایجاد جوامع بزرگ خواهند بود.

اما چرا این تیم‌ها راه‌شان را عوض خواهند کرد؟ دلیلش این است که مسیر سنتی رشد یک سازمان بسیار سخت است. درحال‌حاضر، تنها کاری که باید انجام دهید این است که مقدار زیادی سرمایه خطرپذیر را جذب کنید و سعی کنید تا جایی که ممکن است، سریع رشد کنید. امیدوارم در آینده نزدیک گزینه‌های بیشتری ارائه شود. خودم قصد دارم مقدار قابل‌توجهی سرمایه جذب کنم و یک شرکت با سودآوری پایدار راه‌اندازی کنم.

به‌جای واگذاری شرکت به فردی دیگر یا واگذاری عمومی سهام، می‌خواهم روی مشتریان و جامعه سرمایه‌گذاران که از بالانس پشتیبانی می‌کنند، تمرکز کنم.

این ذهنیتی کاملا متفاوت است. فکر می‌کنم در آینده تعداد سازمان‌های پایا و شبکه‌های نرم‌افزاری که جامعه آن را مدیریت می‌کند افزایش خواهد یافت. سیستم‌عامل‌های متن باز مایکروسافت را نابود نکردند.

کاری که لینوکس کرد این بود که شرایط جدید را تحت‌نظر گرفت تا زمان مناسب فرا برسد. بعد که مایکروسافت خواست در آینده نقشی ایفا کند، مجبور شد مدیریت آنجا را به ساتیا نادلا (Satya Nadella) بسپارد.

به‌همین‌ترتیب، سیستم‌های مالی منبع باز، ولز فارگو (شرکت خدمات مالی و بانک‌داری چندملیتی در ایالات متحده) را نابود نخواهند کرد. اتریوم تا زمانی شرایط را تحت‌نظر خواهد داشت که برنامه کاربردی مفیدی مانند میکر را پیدا کند. سپس اگر ولزفارگو می‌خواهد نقشی در دنیای جدید داشته باشد، باید کسی را مدیرعامل کند که آنها را به هدف‌شان برساند.

سیستم مالی منبع باز درحال‌حاضر دارای چند توکن سودمند و تعدادی شت کوین مخرب است. اینها موجودات میکروسکوپی هستند که در اینترنت حضور دارند. با اینکه قیمت همه توکن‌ها کاهش یافته است، سیستم‌های قدرتمند ساخته شده روی آن با سرعت باورنکردنی درحال رشد هستند.

شما فقط به زمان نیاز دارید (شاید چند دهه)، تا چند میلیارد به چند تریلیون تبدیل شود.

اینترنت شرکت‌ها را نابود نکرد، بلکه به تعداد زیادی از آنها کمک کرد رشد کنند.

به‌همین‌ترتیب قرار نیست سیستم درون‌زنجیره‌ای، بانک‌ها را از دور خارج کند. فقط به بسیاری از آنها کمک می‌کند رشد کنند.

دنیا تغییر خواهد کرد و در آن زمان بالانس را خواهیم داشت.

منبع: medium